«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

19 Νοε 2006

Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα...

Θέλησα κι εγώ, ένα βράδυ μοναξιάς, να δοκιμάσω τις αντοχές μου στα blogs. Πόση μοναξιά αντέχει ο άνθρωπος; Ομολογώ ότι δεν ήταν δύσκολο το στήσιμο. Τα κατάφερα μια χαρά! Δύσκολο ήταν να αρχίσω να γράφω...
Κυριακή απόγευμα. Πανέμορφο το Φθινόπωρο. Φυσάει δροσιά. Το σούρουπο και ιδίως αυτό της Κυριακής έχει πάντα μια θλίψη. Απ’ τα χαράματα είχα ξυπνήσει μήπως και πιάσω κάποιο απ’ τα πεφταστέρια που θα έβρεχε. Μάταια όμως...
Άρχισα το γράψε-σβήσε μέχρι να κατορθώσω να με γοητεύσει αυτό που έγραφα. Δεν ξέρω γιατί, τα γραφτά των άλλων είναι που με γοητεύουν. Ζηλεύω εκείνους που με λίγα λόγια διεγείρουν τη φαντασία σου και φτιάχνουν ιστορίες. Ζωντανεύουν εικόνες με τρεις κουβέντες. Τα δικά μου με παιδεύουν... Περιμένω να γεννηθεί η έμπνευση να έρθουν οι εκφράσεις, έστω κι αφτιασίδωτες, να καλουπώσω το κείμενο. Για ποιον, αλήθεια;
Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, μερικές φορές, να θέλεις σε κάποιον ν’ απευθυνθείς, να θέλεις να σκορπίσεις τις σκέψεις σου κι αυτός ο κάποιος, να μην σου αφήνει τα σημάδια του. Ελπίδα να δώσω ένα πρόσωπο στη μοναξιά θα είναι ο αναγνώστης που στη τύχη θα διαβάσει τούτες τις ασήμαντες σειρές που μοιράζομαι απόψε μαζί του και θα ανασύρει από την ψυχή μου αυτό που με δυσκόλευε να εκφράσω.
Τούτη είναι η πρώτη μου απόπειρα στο χώρο των ιστολογίων, θα δείξει αν θα ‘ναι κι η τελευταία.
Καληνύχτα
Κυριακή, 19 Νοεμβρίου 2006

3 σχόλια:

  1. Τώρα. Ναι τώρα που ζούμε τη ζωή. Η ζωή είναι χάρισμα, είναι καθήκον, είναι μια απέραντη υποχρέωση στη δική μας ζωή, στις ζωές των ανθρώπων μας. Ομως για να αποκτήσουμε την αίσθηση της ζωής θα πρέπει να γευόμαστε το κάθε άρωμα της.
    Στο χώρο της τεχνολογίας ας γευτούμε λοιπόν φίλε Στράτο τη δύναμη του διαδικτύου. Κι ας πλημμυρίσει από τον λυρισμό των σκέψεων σου.
    ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Στράτο, Αχ! αυτά τα ηλεκτρονικά, αφού σου είχα γραψει μια ωραία σελίδα, πάτησα το κουμπί και την έχασα, έπrεπε να γραφτώ πρώτα στο Google
    λοιπόν φίλε πάντοτε για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά, πολλές φορές κι αξέχαστη, εσύ άρχισεσ ήδει Υπάρχει μα και μια κόμη πρώτη φορά χωρίς γυρισμό.

    Φίλε Στράτο η έμπνευση κάνει παρέα με τη μοναξιά, με τον περίεργο κι ανικανοποίητο χαρακτήρα, με την νοσταλγία, με την ανθρώπινη αδικία, μα και με την παιδική ηλικία.
    Que bueno, Verdad!
    Όλοι μέσα μας ειμαστε Μηθυμναίοι.

    Felicidádes amigo, le deseo exitos en su nueva aventura.

    Saludos de New York
    Gabriel

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!