«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

28 Νοε 2006

Πως επιβιώσαμε εμείς, γαμώτο ;

Αναρωτιέμαι πως, όταν εμείς ήμασταν παιδιά, τις δεκαετίες του ’50, ’60 ή και στις αρχές του 70 ακόμα, με αυτοκίνητα δίχως ζώνες ασφαλείας, αερόσακους, φρένα ABS κ.λ.π., σκαρφαλώναμε σε φορτηγά σαν παιχνίδι. Στο ποδήλατο δίχως κράνος, ούτε επιγονατίδες ή γάντια Πίναμε νερό από το λάστιχο κι όχι εμφιαλωμένο. Βγαίναμε στο δρόμο και παίζαμε τους κλέφτες κι αστυνόμους (με πλαστικά ή ξύλινα πιστολάκια), σβούρα, ξυλίκι, μακριά καμήλα με τη μοναδική υποχρέωση να επιστρέψουμε στο σπίτι νωρίς, πριν νυχτώσει. Επιστρέφαμε απ’ το σχολείο το μεσημέρι, τρώγαμε και πάλι στο δρόμο για παιχνίδι. Δεν είχαμε κινητό και κανένας δεν ήξερε που, στο καλό, βρισκόμασταν. Έφτανε, όμως, η φωνή της μάνας μας για να επιστρέψουμε τρέχοντας σπίτι. Τρώγαμε ψωμοτύρι, ελιές, βούτυρα κι άλλα διάφορα δίχως να έχουμε πρόβλημα παχυσαρκίας. Πίναμε γκαζόζες και πορτοκαλάδες απ’ το μπουκάλι και το μοιραζόμαστε με τ’ άλλα παιδιά δίχως το φόβο να κολλήσουμε κάποια αρρώστια.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo, X boxes, Videogames, NOVA, DSL, Computers, παρά μόνο κάνα επιτραπέζιο όπως monopoly ή καμιά τράπουλα για το 31.
Μπαινοβγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας. Παίζαμε ποδόσφαιρο σε γήπεδα δίχως χορτάρι με πλαστικές μπάλες και τόπια πάνινα, χτυπούσαμε και με λίγο ιώδιο, που βάζαμε στις πληγές μας, ήταν όλα εντάξει....
Μερικοί μαθητές δεν ήταν τόσο καλοί όσο άλλοι κι αν έμεναν στάσιμοι επαναλάμβαναν του χρόνου. Ούτε ψυχολόγοι, ούτε ψυχοπαιδαγωγοί, απλά είχαν μια δεύτερη ευκαιρία.
Είχαμε αξίες, ελευθερίες, αποτυχίες, επιτυχίες, ευθύνες και τα μαθαίναμε, πολλές φορές, με ξύλο απ’ τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά τα μαθαίναμε!
Η ερώτηση είναι: Πως κάναμε, γαμώτο, κι επιβιώσαμε και πάνω απ’ όλα πως κάναμε και γίναμε και, κάπως, καλοί άνθρωποι;
Μπορείτε να μου πείτε;
Mithymnaios

1 σχόλιο:

  1. Γεράσαμε; Τότε γιατί αντιδράμε όπως αντιδρούσαν οι δικοί μας γονείς που πάνω κάτω έλεγαν τα ίδια και για μας τότε που με κοντά πανταλονάκια τρέχαμα στις αλάνες να παίξουμε αμπάριζα;
    Η κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Κάι οι γονείς έχοντας ταυτίσει την έννοια της εφηβοίας με την δική τους, αντιδρούν σε κάθε τι διαφορετικό.
    Ασε τους νέους να βλαστήσουν κι ας υπάρχουν ανάμεσα τους και αγκάθια. Δεν υπάρχουν μόνο καφετέριες και ηλεκτρονικά παιχνίδια, υπάρχουν και βιβλιοθήκες, στάδια που νέοι μακριά από την δημοσιότητα διαπλάθονται και ...διαπλάθουν. Αλλά να, το κάκό πάντα χτυπάει πιο πολύ.
    Γεράσαμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!