«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

11 Μαΐ 2010

Ένα, εκ των υστέρων σ’ αγαπώ

Ημέρα της ΜΑΝΑΣ χτες… και πάλι στο νου η δικιά μου μάνα, που δεν υπάρχει πια…

Ήμουν μακριά της σα μου ’ρθε το κακό μαντάτο. Δεν το άντεξα, δεν το χωρούσε ο λογισμός μου. Η απόγνωση για το χαμό της λατρεμένης μου μητέρας μ’ έτρωγε. Πήρα το αυτοκίνητο κι οδηγούσα, ασυναίσθητα, για ώρα, έφτασα σε μια ακρογιαλιά. Κάθισα σ’ ένα βράχο κι έκλαψα… Ένιωθα ένα ασήκωτο βάρος κι ένα πόνο στα στήθια μου, Εκεί στη μοναξιά μου έμπηξα μια φωνή να την πάρει ο αγέρας της θάλασσας. Ήθελα να λυτρωθώ. Της φώναξα ότι τη χρειαζόμουν λίγο ακόμα και της ζήτησα συγγνώμη που δεν πρόλαβα να τη δω λίγο παραπάνω, να τη ζήσω λίγο περισσότερο, να της προσφέρω όσα ήθελα και μπορούσα, να την προσέξω όπως με πρόσεξε… να την ξεκουράσω.
Ένα χρέος που ακόμα… με βασανίζει. Ένα, εκ των υστέρων σ’ αγαπώ!!!
Μηθυμναίος

6 Μαΐ 2010

Όχι δεν μπορώ να το πιστέψω…

Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτή είναι η Ελλάδα। Αυτή που έβλεπα χτες στις αποτρόπαιες εικόνες (και με τον τραγικό θάνατο τριών συνανθρώπων μας) που έδειχνε η τηλεόραση. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Δεν μπορεί να είναι αυτή। Αδύνατο να το συλλάβω…

Ένα μεγάλο γιατί έχει καθίσει πλέον στο μυαλό μου και δεν βρίσκει απάντηση.
Αυτή είναι η Ελλάδα που άφησα; Αυτή η Ελλάδα που ονειρευόμουν και νοσταλγούσα; Αυτή είναι η Ελλάδα που με καλούσε να επιστρέψω;
.
Από πότε άλλαξε η κοινωνία μας; Από πότε άλλαξε η νοοτροπία μας; Που πήγαν όλα όσα μας προίκισαν οι γονείς μας κι οι δάσκαλοι όταν μας μάθαιναν μαζί με τα γράμματα και κάτι αξίες… Που πήγαν; Από πότε αλλάξαμε;
.
Και τώρα, λίγο πριν τη σιωπή, λίγο μετά τη θλίψη, αναρωτιέμαι:
Που πήγε η Ελλάδα που αγαπάω; Που αγαπάμε;
.
Μηθυμναίος