«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

30 Νοε 2012

στα ταξίδια «του μυαλού και του χάρτη μου»…

Το παλιό ρολόι στο τοίχο, με τους γερασμένους δείκτες του να μετράνε και να σχεδιάζουν το χρόνο, σήμανε κιόλας δώδεκα. Κι εκεί που νόμιζα ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους… οι σκέψεις εκεί, δε λένε να συντονιστούν.


Η ψυχή και ο νους –δυο κόσμοι χωριστοί κάνουν τις βόλτες τους κι ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται. Και παραπέρα το ασήμαντο, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό «εγώ» μου, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς συμβάσεις και κανόνες, απασχολεί τον ψεύτικο εγωισμό του και μου ζητά απεγνωσμένα να το βαφτίσω σημαντικό.


Απλώνω το χέρι και πιάνω το βιβλίο που ήταν πάνω στο κομοδίνο. «Οι κύκνοι δεν θα κλάψουν απόψε». Ποίηση!… Ποιος νοιάζεται για ποίηση σε δύσθυμες και μελαγχολικές εποχές, Δημήτρη μου*…
Ή μήπως το αντίδοτο είναι το μέτρο και οι ρίμες;
Παρ’ όλα αυτά το ανοίγω και στη σελίδα σαράντα έξι  διαβάζω: «Στα συρτάρια φυλακίζω το πνεύμα μου εκεί που οι λέξεις υπνοβατούν σε χιλιάδες χειρόγραφα»


«Εν τη ρύμη του λόγου…» (δανεισμένο από άλλο βιβλίο του, τούτο) οι λέξεις με μέτρο και ρίμα «υπνοβατούν» και χάνονται μέσα στις γλυκές νότες της μουσικής, που, εν τω μεταξύ, έχει δυναμώσει. Τι σύμπτωση! Ανέκαθεν, συνοδοιπόροι μου στα σύννεφα οι λέξεις και η μουσική. Μαζί, στα ταξίδια «του μυαλού και του χάρτη μου»…


 * Επικαλούμαι τον ποιητή Δημήτρη Νικορέτζο

Απόσπασμα από το άρθρο μου: Σκέψεις αδέσποτες κι όνειρα απ' τα ίδια

Μηθυμναίος

26 Νοε 2012

σωστά το λες...


Σκέφτηκα, για μια στιγμή (το ορκίζομαι, όχι για περισσότερο...)
να σου ομολογήσω πως -ναι, σωστά το λες- η φιλία και η αγάπη μας
νοθεύτηκαν με αλλόκοτη χημεία…
Η αγάπη φτάνει εκεί που ξέρει και πάει εκεί που είναι να πάει
άσκοπα σπαταλάμε -σκορπίζοντάς το εδώ κι εκεί…- το υλικό της...
Κόντρα στον καιρό…

Υ.Γ.       Στη Γ......
Σου ’στειλα ένα σωρό μηνύματα, για κοίτα αν τα πήρες,
αν τα είδες θέλω να πω…
Για δες αν είναι στο PC σου;

Ή χάθηκαν όπως κι Εσύ.

«Α, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς..

Μηθυμναίος

19 Νοε 2012

6 χρόνια… Μηθυμναίος

Ήταν σαν σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2006, ημέρα Κυριακή και είπα μέσα μου: 
Ήταν ο τίτλος της πρώτης ανάρτησης (με κλικ στον τίτλο θα το δείτε).

Συμμάζεψα, λοιπόν, τις σκέψεις μου και βάλθηκα να εισέλθω με δειλά βήματα στο χώρο που μου πρόσφερε το διαδίκτυο, να διεκδικήσω το δικό μου οικοπεδάκι και να χτίσω το σπίτι μου, φτιαγμένο με τα δικά μου ταπεινά υλικά. Του έβαλα και ταμπέλα… Την καταγωγή μου, τι άλλο… Περήφανος για τις καταβολές μου φυσικά! Κι αυτό ήταν:
Έτσι πέρασαν 6 χρόνια. Αναρτήσεις, που να τις μετράω… Επισκέπτες, δεκάδες χιλιάδες. Άνθρωποι που με τίμησαν με την παρουσία τους στα σχόλια. Με πολλούς γίναμε φίλοι αγαπημένοι, άλλοι μένουν «δεμένοι» μέχρι και σήμερα, άλλοι χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, δεν τους ξεχνώ, παραμένει η ανάμνησή τους… Δένονται οι άνθρωποι κι ας μην το δείχνουν όλοι. Καθένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του. Ήρθαν κι άλλοι, πολλοί… Ήταν και κι αυτοί που, για κάποια αιτία, ράγισε η σχέση μας. Χαμένες αγάπες… που αποτελούν πλέον παρελθόν, κι ας ήταν απ’ αυτούς που χρειάστηκαν τη βοήθειά μου… Μου πήρε καιρό, όμως έμαθα πια να κοιτάζω την ουσία του ανθρώπου κι όχι το περιτύλιγμα… Τέλος πάντων το αφήνω στην άκρη, δεν είναι της στιγμής. 

6 χρόνια λοιπόν, πότε πέρασαν κιόλας… Όλα πήγαν καλά και… τα καλύτερα έρχονται... Το εύχομαι!
Θέλω ν' αφήσω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου φίλους! Να είστε καλά!
Μηθυμναίος

17 Νοε 2012

δυο τρία που ξεστράτισαν κι άλλα που παραστράτησαν…

Τα δέντρα είναι, όπως λέει κι ο ποιητής, τα αναλόγια 
που τα πουλιά ακουμπάνε τα φλύαρα αναγνώσματά τους… 
Το ξέρουν –πάντα το ’ξεραν– τα πουλιά…


Μηθυμναίος

12 Νοε 2012

Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;

            Βαριά συννεφιά έχει κλείσει από παντού τον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει πάρει εκείνες τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς… Ο αγέρας μαδάει όσα κίτρινα φύλλα απόμειναν ακόμη πάνω στα δέντρα… Όλο αυτό το γκρίζο της φύσης δημιουργεί μια παράξενη θλίψη που κυριεύει και ανταριάζει την ψυχή μου. Είναι μια μέρα απ’ αυτές που επηρεάζουν τη διάθεση και σε κάνουν να γίνεσαι όπως κι εκείνη… Συννεφιά και στη διάθεση, λοιπόν… όπως κι έξω. Και μέσα μια σιωπή που πληγώνει…
Σταματάω να χτυπώ τα πλήκτρα. Αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο. Τώρα παίζει, κομμάτια αγαπημένα… Κι όσο δεν γράφω, ταξιδεύω κι όσο ταξιδεύω ονειρεύομαι αυτά που πάντα ήθελα και δεν έγιναν ή που έγιναν μα… χαμπάρι δε πήρα. Τόσο απλά.
Κι ο αλήτης ο λογισμός μου τρέχει πίσω στο χρόνο. Λεηλατεί το παρελθόν και κάνει το παρόν να ονειρεύεται. 

Πάντα ζητούσα μια αφορμή, μια δικαιολογία να φτιάξω μια φυλακή μέσα μου. Να κρατήσω εκεί όλα όσα -στα τόσα χρόνια- έφτιαξαν εμένα… Τον χαρακτήρα μου.
Είχα τη συνήθεια να κομματιάζω τον εαυτό μου να φτιάχνω αναχώματα και καταφύγια για να κερδίσω «το τίποτε μιας ευτυχίας». 


 Όταν έχεις ζήσει το απόλυτο… πώς να δεχτείς το μέτριο;
Μηθυμναίος

8 Νοε 2012

Με το νέο Πρέσβη της Βενεζουέλας


Την Κυριακή το μεσημέρι, είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε το νέο Πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, Dr. Franklin Gonzales, σε γεύμα που παρέθεσε στον αύλειο χώρο της οικίας του στη Φιλοθέη.
 
Ο δόκτορας Franklin Gonzales, είναι Κοινωνιολόγος και Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας.
Επίσης Συγγραφέας και αρθρογράφος σε διεθνή μέσα.

Καλώς ορίσατε κύριε Πρέσβη στη χώρα μας!

Bienvenido sr. Embajador en nuestro paìs!





Μηθυμναίος

3 Νοε 2012

Lamento de una Virgen de mármol pentélico


 Cristina Tsardikos *

En parto elguineo me arrancaron de tu cuerpo, madre mía,
las manos asesinas que cercenaron mi desnudez marmórea.
Mutilaron mi identidad, negaron mi origen, me hicieron cautiva.
Y mis despojos subastaron en tratas de reliquias inhumanas.

Oh Atenea, madre amada!
Extranjera en tierras extrañas
Yo que he sido átomo en la luz de tu gloria…
Yo que he sido alma en tu piedra esculpida.

Lejana y solitaria en el destierro,
Lloro evocando el azul de tu cielo
Mis pupilas vacías se pierden
en el origen del tiempo.
Doscientos años y espero….
Estoy muriendo cada día
un poco mas, en la distancia…
Aguardando el regreso… aguardando el regreso!

Madre, grito y no me escuchas
Grito, clamo, gimo y nadie escucha…


Θρήνος μιας Παρθένου από πεντελικό μάρμαρο

Σε «ελγίνεια» γέννα, με ξερίζωσαν απ’ το σώμα σου, μητέρα μου,
δολοφονικά χέρια ακρωτηρίασαν τη μαρμάρινη γύμνια μου.
Διαστρέβλωσαν την ταυτότητά μου,
αρνήθηκαν την  καταγωγή μου… μ’ αιχμαλώτισαν.
Και σε εμπόριο απάνθρωπων κειμηλίων δημοπράτησαν τα κατάλοιπά μου.

Ω Αθηνά, αγαπημένη μητέρα!
Ξένη σε ξένη γη
Εγώ που υπήρξα άτομο στο φως της δόξας σου...
Εγώ που ήμουν η ψυχή της λαξευτής σου πέτρας.

Απόμακρη και μόνη στην έρημο,
Θρηνώ αναπολώντας το γαλανό ουρανό
Άδεια η ματιά μου χάνεται
στην προέλευση του χρόνου.
Διακόσια χρόνια και περιμένω...
Κάθε μέρα πεθαίνω
όλο και πιο πολύ, μακριά σου ...
Περιμένοντας την επιστροφή... περιμένοντας την επιστροφή!
 
Μητέρα, φωνάζω μα… δε μ’ ακούς
Κραυγάζω, διαμαρτύρομαι, θρηνώ, μα… κανείς δεν ακούει...

Χριστίνα Τσαρδίκος

Η Χριστίνα γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.
Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και στη συνέχεια ειδικεύτηκε στη Γενική και Πλαστική Χειρουργική.
Είναι παντρεμένη με τον Salvador Farace και έχει 4 παιδιά.
Διδάσκει την ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο «Πανελληνίων» Β.Α.
Διευθύνει την ραδιοφωνική εκπομπή «Antamosi-Reencuentro con Grecia»
και είναι Πρόεδρος της επιτροπής Πολιτισμού
της Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων.
Έχει γράψει τα βιβλία: «Συντρίμμια» και «Το ρήμα: Δίνω…»,
όπως επίσης ποιήματα, διηγήματα και παιδικά παραμύθια.
Μηθυμναίος