Συνομιλώντας τούτες τις μέρες με μια καλή μου φίλη, για την προηγούμενη ανάρτησή μου, βγάλαμε τούτο το συμπέρασμα:
Όταν μ' ένα βέλος ή μια μαχαιριά χτυπάν στο στέρνο σου –προς το αριστερό μέρος– και το ραγίζουν, κι απ’ τη ρωγμή φανεί η καρδιά, πώς να μην την προφυλάξεις;…
Βέβαια, αν είναι από βέλος η λαβωματιά έχει γλύκα, ανανεώνεται, ξεπετάγεται, φτερουγίζει! Αν είναι όμως από μαχαιριά σκληραίνει, ξεραίνεται, κάνει κρούστα…
Τότε, κλείνεσαι στον εαυτό σου (είναι κι αυτό μια λύση…) και κάνεις γύρες –όχι μόνο στις πλαγιές και στα βουνά ψάχνοντας γι' αγριολούλουδα– αλλά και στο μέσα σου.
Κι εκεί μέσα, κάθε μέρα, ανακαλύπτεις ένα πόντο παραπάνω εαυτού!
Το τραγούδι μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.