«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

10 Μαΐ 2016

Για ένα αδέσποτο ερωτηματικό θέλω να μιλήσω…



Ένα άπραγο ερωτηματικό που ο χρόνος είχε παραμερίσει, αφήνοντάς το στο κενό, παρεμβάλλεται, αιωρείται και… σαρκάζει. Ήταν να μην πάρει φόρα… Επιμένει, προκαλεί, ζητάει, πεισμώνει, αντιδρά, επαναστατεί, δεν ικανοποιείται, αλλά και… δεν υποφέρεται. Είναι απ’ αυτά που συνωστίζονται, κάποιες φορές, μέσα στην θολούρα μας «δι' ασήμαντον αφορμήν».
Είπα να το ξεσκονίσω λίγο· να περισώσω τουλάχιστον τα προσχήματα. Από τότε ήθελα να το κάνω. Δεν το έκανα. Τότε θα είχε νόημα. Δεν το έκανα. Το κάνω τώρα, και ξέρετε γιατί; Γιατί από τότε που τρύπωσε λαθραία μέσα μου έχω την αγωνία του απροσδόκητου που ποτέ δεν σπιλώθηκε, ποτέ δεν συγχρωτίστηκε με τα λειψά και τα παζαρεμένα της ζωής. Μου φάνηκε τότε και είμαι σίγουρος τώρα πως δεν ήθελε να με κάνει να νοιώθω κάποια υποχρέωση γι’ αυτά τα «υποτίθεται» που δημιουργούν έμμονες ιδέες και επίμονα συναισθήματα. Από εκείνα τα συναισθήματα τα οποία προσέτι είναι σύμμαχος και σύντροφος στη ζωή και ασπίδα προστασίας στα καθημερινά.
Συναισθήματα. Συγκινήσεις. Ψυχή! Πες τε το όπως θέλετε. Ας αφήσουμε μόνες τις λέξεις να ξεπλύνουν τα νοήματά τους. Τα πολλά ενδιάμεσα κουράζουν…
Παρασύρθηκα. Καθυστέρησα, ναι. Μη μου χτυπάς καρδιά μου· ξέρω… Πάντα τα στοιχειώδη και αυτονόητα τελούν υπό αίρεση και σε κάθε περίπτωση υπό... καθυστέρηση. Δεν έχει πώς, ούτε γιατί. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι για να γιατρέψουμε μια πληγή πρέπει να πάψουμε να την αγγίζουμε…
Τελικά συμβιβάζομαι λέγοντας: δεν χάθηκε και τίποτα, ένα αδέσποτο παρ’ όλη τη γοητεία του ερωτηματικό ήταν. Απ’ αυτά που καταφέραμε να γεμίσουμε τη ζωή μας ξεχνώντας κάποια υπέροχα θαυμαστικά! Κι αν έχει τέτοια η ζωή, που να πάρει…
Εν τω μεταξύ, οι ώρες περνούν, γύρισε κάτω η μέρα. Νύχτωσε... Τραβάω την κουρτίνα μη και το ξαφνιάσει η «ασήμαντη παρουσία μου». Έχασα πλέον κάθε επαφή με το «αδέσποτο ερωτηματικό» μου. Έμειναν κάποια ξεχασμένα αγγίγματα να τάζουν όλα τους τα χάδια στα θαυμαστικά, να λογαριάζουν και να παζαρεύουν τις ξεθωριασμένες ενοχές τους. Για να σωπάσουν.
Αμήχανοι αποχαιρετισμοί ξεφλουδίζουν τη νύχτα. Ακούω τα αγκομαχητά τους. Φαντάζομαι την αμηχανία τους· δεν τη βλέπω, τη φαντάζομαι… Παραισθήσεις κι ανάσες μονολογούν και νανουρίζουν τα όνειρα για να με ταξιδέψουν… Μονολογώ κι εγώ μαζί τους συνειδητοποιώντας πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια μακριά προσμονή, αναμένοντας, το τι θα επακολουθήσει.
         Νηστικός από λέξεις, συλλαβίζω ψευδίζοντας τους φθόγγους μιας λιγομίλητης εξήγησης. Μου φαίνονται τόσο φτωχές, τόσο μικρές οι λέξεις, που με τρομάζουν. Ξέρω, οι λέξεις διστάζουν δίχως άλλοθι κι ας λέει ο κόσμος… Ωστόσο βρήκαν καταφύγιο στην ψυχή μου. Στις πιο μοναχικές στιγμές μου έμαθα ποιος πραγματικά είμαι...


10 σχόλια:

  1. Αχ! Καλέ και ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΕ φίλε μου Στράτο.
    Αυτοί οι στοχασμοί σου καμιά φορά ανοίγουνε το κουτί της Πανδώρας!
    Εκεί που ηρεμούν οι θάλασσες και δεχόμαστε μοιρολατρικά την ρουτίνα της καθημερινότητας έρχονται αυτές οι βαθυστόχαστες σκέψεις σου και γίνονται σαν κύματα "τραμουντάνας" που κτυπούν ανήλεα το θαλασσορερμένο πλέον "καράβι" της σκλεψης!...

    Αληθινά τι απάντηση άραγε να μπορεί να δώσει κανείς σ' αυτό το πράγματι αναπάντητο ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΕΡΩΤΙΜΑΤΙΚΟ που προσπαθείς τόσο ποικιλόμορφα ν'αναλύσεις;

    Από καταβολής έχει μείνει αναπάντητο! Ο Μεγάλος Γουϊλιαμ Σαίξπηρ προσπάθησε να το απαντήσει με το περιφημό του "Να ζεί κανείς ή να μη ζεί" και ο επίσης Μεγάλος Σολομών με το δικό του περίφημο γνωμικό "Ματαιότης Ματαιοτήτων τα πάντα Ματαιότης"

    Αν επιθυμείς σου παραθέτω και του υποφαινόμενου ταπεινού φίλου σου απάντηση σ'αυτό το τόσο μπορώ πω τραγικό ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ που λίγο ως πολύ βασανίζει την ψυχή του κάυε βαθυστόχαστου ανθρώπου!...

    ΙΔΟΥ:

    Στερνὴ μου σκέψι

    Διαδοχικὰ μὰ τελικὰ ἡ μάχη χάνεται γιὰ κάθε ὄν!
    Καὶ ὅταν ἔλθῃ ἡ σειρά μου
    ὁ Χρόνος θὰ νικήσῃ, θὰ χαθῶ,
    καθὼς τ’ ἀόρατο σκληρό του χέρι
    κόβει τὸ νῆμα τῆς ζωῆς ἀπ΄τὸ κάθε τι θνητό.

    Ἅλας!
    Ἕρμαιον τοῦ χρόνου εἶναι ἡ ζωή μας
    κι’ αὐτὸς ἀτέραμνος κατρακυλᾶ
    ἕως θέτει τ’ ἄψυχο κορμί μας
    στῆς νεκροθήκης τὴν αἰώνια σιγαλιά.

    Στὸ τέλος ἀπομένω ἐνεός!
    Ἀναρωτιέμαι κι’ ἀπορῶ.
    Τὶ τάχατες νὰ ’ναι ὁ προορισμός μας
    πάνω σ’ αὐτὴν τὴν γῆ ἐδῶ;

    Εάν θέλεις το ποίημα βρίσκεται ολὀκληρο στο βιβλίο που σου έδωσα με τα πιο φιλικά αισθήματα της καρδιάς μου! Ο τίτλος του: "Ερμαιον του Χρόνου είναι η Ζωή μας" Λυπούμαι για το καταθληπτικό του περιεχόμενο αλλά...

    Με την πάντα φιλική μου αγάπη και με μια ευχή για ένα καλλίτερο αύριο...
    Ο Μακρινός σου φίλος
    Δημήτρης




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ και μακρινέ μου φίλε Δημήτρη,
    Και βέβαια το έχω διαβάσει, από το Νοέμβρη του '15 όταν μου έστειλες το βιβλίο σου στο Σαιντ Λούις (σελ.258)...

    Όσο για το δικό μου κείμενο, είναι από αυτούς τους γνωστούς εσωτερικούς διαλόγους μου, στις μοναχικές στιγμές, ψάχνοντας να δω τι απόμεινε ώστε να μάθω καλύτερα τι και ποιος είμαι...

    Και όπως γράφεις στον υπότιτλο του βιβλίου σου: Our Life is at the Mercy of Time

    Να 'σαι καλά, φίλε μου και σ' ευχαριστώ που πάντα έχεις τον καλό λόγο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στράτο μου γειά σου και πάλι,

      Οι βαθυστόχαστοι χαρακτήρες που προσπαθούν να αναλύσουν της ψυχής τους λαβυρίνθους είναι ξέχωροι ανθρωποι με σπάνια ταλέντα!...

      Το μόνο άσχημο είναι ότι πολλάκις υποφέρουν πολύ κι' ειδικά όταν κοπεί το νήμα της Αριάνδης και χαθούν μέσα στον λαβύρινθο του Μίνωος!...

      Με την αγάπη μου
      Δημήτρης

      Διαγραφή
    2. Δεν θα έλεγα Δημήτρη ότι είναι «ξέχωροι άνθρωποι με σπάνια ταλέντα», είναι γιατί βάλθηκαν να σκαρφαλώσουν ώστε να πιάσουν κάποιους στόχους που έχουν ανάγκη.

      Για το άλλο, είμαι σίγουρος πως έτσι είναι, το λούζομαι συνεχώς!

      Να ‘σαι καλά φίλε μου! Έχεις και τη δική μου αγάπη πάντα!

      Διαγραφή
  3. Φίλε μου Στράτο, Στη σιγαλιά της νύχτας γεμίζεις με Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, με την απάντηση που δίνεις μόνος σου.
    (συνειδητοποιώντας πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια μακριά προσμονή, αναμένοντας, το τι θα επακολουθήσει.)

    τους χαιρετισμούς μου από την απέναντι όχθη

    Γάβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Γάβο, μόνο στη σιγαλιά (και όχι μόνο της νύχτας, αλλά σ’ αυτή τη βρίσκουμε πιότερο) βάζουμε τις σκέψεις να δουλέψουν… Κάποιες φορές βρίσκουμε άκρη και απάντηση στο ερωτηματικό, άλλε πάλι μας δυσκολεύουν και μένουν οι σκέψεις που ακουμπούν και βρίσκουν καταφύγιο στο θαυμαστικό και στο όνειρο.

      Αφήνω τους θερμούς χαιρετισμούς μου κι εγώ να τις πάρει ο ανατολικός άνεμος να στους φέρει εκεί στην απέναντι όχθη, μαζί με την αγάπη μου.

      Διαγραφή
  4. Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή για τις σκέψεις αυτές Στράτο. Ό,τι και να ήταν όμως, φτάνει που υπάρχουν ακόμα ερωτηματικά, θαυμαστικά και άλλα σημεία στίξης στη ζωή μας. Αν είναι και αδέσποτα -και όχι σαλονιού- ακόμα καλύτερα!
    Την τελεία και την παύλα είναι που φοβάμαι προσωπικά.
    Καλές νυχτερινές περιηγήσεις να έχεις και μη φοβάσαι για τις λέξεις σου. Είναι σαν το ποδήλατο. Ακόμα και παροπλισμένες, δεν ξεχνιούνται ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφορμές υπάρχουν χίλιες δυο, αγαπητή μου Μαρία και ερωτηματικά ακόμη περισσότερα κι όπως έγραψα παραπάνω στο Γάβο, είναι φορές που δεν βρίσκουμε απάντηση για να τα κλείσουμε και γι’ αυτό το θαυμαστικό γίνεται το απάνεμο λιμάνι μας. Την τελεία και την παύλα, για να είμαι ειλικρινής τις φοβάμαι κι εγώ παρότι τις βρίσκω –κι ας μη θέλω– μπροστά μου γι’ αυτό η καταφυγή μου είναι τα αποσιωπητικά.
      Καλά με τις λέξεις είναι άλλος πόλεμος, ιδίως όταν μου ξεφεύγουν και ποιος έχει όρεξη για κυνηγητό…

      Πολύ σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  5. Στρατο καλησπερα
    Μου εκανε εντυπωση το κειμενο κι ο προβληματισμος σου μια που εγω νιωθω να μην εχω κανενα ερωτηματικο πια.. κατορθωσα σιγα σιγα και τα απαντησα ολα, με τον δικο μου τροπο, με τις δικες μου βατες απαντησεις.
    Τα αοριστα πια τα προσπερνω ισως γιατι τα συγκεκριμενα ειναι παρα πολλα ;)

    Και να ξερεις, δε συμφωνω με το οτι για να γιατρεψουμε μια πληγη πρεπει να μαθουμε να μην την αγγιζουμε, υπαρχουν πληγες που δεν κλεινουν ποτε.. ζουμε μ αυτες, οχι ομως εξω απο αυτες αλλα μεσα σ αυτες..ειναι τα παθηματα και τα μαθηματα μας, ειναι το σχολειο μας, ειναι βιωματα μας, ειναι κομματια μας οποιος παλευει να τα διωξει απο πανω του, θα ελεγα πως δεν θα ειναι αυτος που θα βγει νικητης στη συγκεκριμενη μαχη

    φ ι λ ι α πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα καλή μου Στέλλα,
      Σε ζηλεύω αφού κατάφερες και ξεπέρασες τους σκοπέλους των ερωτηματικών σου. Εγώ, δυστυχώς, έμεινα μετεξεταστέος… Ίσως γιατί ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος. Ίσως πάλι, γιατί τα ψάχνω στο βάθος τους και με την επιμονή μου τα κάνω δυσκολότερα.

      Ναι βέβαια, συμφωνώ, μ’ αυτό που λες, ωστόσο υπάρχουν πληγές και πληγές…
      Πάντως σπάνια επιστρέφω στα σημεία που χάραξαν το ίχνος τους μέσα μου. Φοβάμαι, δεν θέλω, αποφεύγω να αντικρύσω το «χάλασμα».
      Δεν είναι θέμα αποφυγής, νικητή και ηττημένου, είναι να το παλεύεις αενάως κι ό,τι βγει…

      Μια αγκαλιά σου στέλνω και τα δικά μου φιλιά!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!