«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

11 Φεβ 2017

Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού

Μια ζωή που ξεδιπλώθηκε σε βιβλίο

Η Μαρία, στην πιο αθώα ηλικία της, έλαχε να ζήσει μια Οδύσσεια ασήκωτη για τους παιδικούς της ώμους. Της έκλεψαν την ανεμελιά των 11 χρόνων της. Τα «υποτίθεται» εκείνα που σκληραίνουν και πεισμώνουν την αθωότητα όταν κυριεύεται από την απόγνωση. Εκείνη το ξέρει… Πλήρωσε ακριβό εισιτήριο η Μαρία –πανάκριβο θα έλεγα–  με το που μπήκε στη ζωή έβαλε ενέχυρο την ψυχή της. Δοκιμάστηκε κι άντεξε. Ωστόσο μπόρεσε και διατήρησε την αξιοπρέπειά της στις αντιξοότητες. Κι ήταν πολλές, πανάθεμά τες.
Να όμως που, με τα χρόνια, σαν γλυκιά αύρα που διαλύεται στο ξημέρωμα, ήρθε η δικαίωση. Του χρόνου το αντίδωρο. Η ζωή, η μοίρα και… «ο Θεός που, μπορεί να αργεί, αλλά δε λησμονεί», τα βόλεψαν δείχνοντας πως ξέρουν να ανταμείβουν όσους το αξίζουν. Κι όσους υπομένουν. Άφησε πίσω στραβά και παράλογα, έλυσε κάβους, άνοιξε πανιά, έσυρε άγκυρα κι έδωσε άλλη πορεία στη ζωή της.

Διάβασα, προ ημερών, το βιβλίο «Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού», χάρισμα φίλου από τα ξένα. Το εκτιμώ και τον ευχαριστώ!
Όμως, θα ήθελα –ας μου επιτραπεί– μόνο δυο λόγια να προσθέσω: Όλοι έχουμε ένα «κάποτε» μέσα μας σφιχτοδεμένο με τις λύπες, να μας τρώειΜαρία… Ρίξ’ το μες στο  χαρμάνι της λησμονιάς κι απ’ όλες τις συμπεριφορές που σε πλήγωσαν μόνο την αγάπη να θυμάσαι. Και… κάτι ακόμη: το εισιτήριο της ζωής, που λέγαμε πιο πάνω, δεν ήταν τελικά ακριβό. Σου έδωσε πολλά περισσότερα.



ΥΓ. Θυμήσου, Μαρία, εκείνο το παλικάρι με τα μακριά μαλλιά που έπαιζε μπουζούκι, ήτανε του Αϊ-Λια το πανηγύρι, φέρε στο νου σου κι εκείνες «τις ματιές που συναντιούνται στα πανηγύρια»… Γύρνα και δες στο πλάι σου τα τρία τα «χρυσάφια» σου… Άξιζε όλη η Οδύσσεια;
Σ. Δ.

6 σχόλια:

  1. Χωρίς να ξέρω την ηρωίδα και το βιβλίο της, πήρα μια μικρή γεύση απ' την περιγραφή σου. Προσυπογράφω την τελευταία σου παράγραφο Στράτο. Είμαι σίγουρη πως η Μαρία βγήκε νικήτρια και πιο δυνατή απ' αυτή την Οδύσσεια.
    Την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι μια πονεμένη ιστορία, Μαρία μου, τη διάβασα και με συγκλόνησε. Με τη σειρά μου λέω κι εγώ πως ναι -και είμαι σίγουρος- ότι η Μαρία βγήκε νικήτρια και πιο δυνατή.
    Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις και... καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το αναπάντεχο άνοιγμα η μήπως ξεχάστηκε ανοιχτό μου δίνει τη χαρά!!!
    Γιατί είναι χαρά η επικοινωνία !! Για το βιβλίο μου αφήνεις μια γεύση με πολλές πικρίες αλλά και εγώ στέκομαι στο δικό σου υστερόγραφο !!!
    Να είσαι καλά φίλε μου !! Με την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για να είμαι ειλικρινής, Νικόλ μου, ναι ξεχάστηκε... άλλωστε η "αμπάρα" δεν μπήκε για λόγους μη επικοινωνίας... υπάρχουν τόσοι...
    Es una triste historia, amiga, con un happy end que lo merecía Maria.
    Gracias por pasar, que tengas un buen comienzo de semana!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαίρομαι που βρήκα πόρτα ανοιχτή. Τελευταία κλειδαμπαρωθήκαμε λίγο-πολύ όλοι και είναι λυπηρό να γυρίζεις σ έρημες γωνιές που κάποτε έβλεπες ανθρώπους,στεκόσουν μιλούσες ή απλά διάβαζες. Αλλά ελπίζω όπως όλα στη ζωή κάνουν κύκλους νάναι ένας κι αυτός που θα κλείσει σύντομα και θα μας επαναφέρει στην δραστήρια καθημερινότητα...ελπίζω...
    Οσο για το βιβλίο εμπιστεύομαι την κρίση σου συναισθηματική και νοητική Στράτο και σίγουρα θάναι κάτι εξαιτρετικό!
    καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα με παράθυρα ολανοιχτά στον κόσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Χαρά!
    Όπως έγραψα και πιο πάνω η πόρτα ξεχάστηκε, τέτοια αφηρημάδα... Αλλά το εσωτερικό χρειαζόταν λίγο αέρα... παρότι υπάρχουν παράθυρα. Συμφωνώ μαζί σου πως είναι λυπηρό οι "έρημες γωνιές" να μένουν έρημες. Μακάρι να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να ομορφύνουν ξανά.
    Όσο για το βιβλίο, επειδή τυχαίνει να γνωρίζω (δίχως να τους έχω δει ποτέ) τους πρωταγωνιστές, μου άφησε έντονα συναισθήματα...

    Τα παράθυρα πάντα είναι ανοιχτά, Χαρά μου.
    Εύχομαι κι απ' δω περαστικά και... να μασάς απ' την άλλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!