«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

5 Δεκ 2017

Ρυτίδες που διδάσκουν…



       Σίγουρα τον έκανες γύρω στα ογδόντα. Τον πρόσεξα με το που μπήκα και κάθισα στο διπλανό τραπέζι του παραδοσιακού καφενείου. Προσηλωμένος στο διάβασμα της εφημερίδας που είχε διάπλατη μπροστά του. Ήταν, δίχως αμφιβολία, από εκείνους τους συμπαθητικούς τύπους που μόνο σε κάτι τέτοια μέρη συναντάς. Πρόσεξα πως κάθε τόσο έριχνε κλεφτές ματιές προς το μέρος μου, ίσως για να μου πάρει κουβέντα. Ποιος ξέρει… Το ίδιο, άλλωστε, επιθυμούσα κι εγώ. Μα… δίσταζα, σεβόμενος μήπως και διαταράξω την ησυχία, τη μοναξιά και το διάβασμά του… Πιστεύω πως η μοναξιά είναι κάστρο απόρθητο, προπαντός σεβαστό, που δεν πρέπει να διαταράξεις.
Όταν η συννεφιά κάθεται πάνω στην ψυχή σου και την ανταριάζει, μάλλον θα αποτυπώνεται στο πρόσωπό σου. Αλλιώς δεν γίνεται. Η μελαγχολία και το θλιμμένο μου ύφος φαντάζομαι να με πρόδωσαν, γιατί κάποια στιγμή, σα να μονολογούσε, με φωνή που σχεδόν δεν έβγαινε, τον άκουσα να λέει: «Εδώ είμαστε να μοιραζόμαστε καημούς…». Το είδα στα μάτια του, απευθυνόταν σε μένα. Να η ευκαιρία. Τράβηξα την καρέκλα κοντά του. Μου ’ριξε μια ματιά αναγνώρισης και… πάλι σιωπή. Δεν έπιασε φαίνεται η κίνησή μου κι αυτό μ’ έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα. «Θα πιείτε ένα ούζο μαζί μου;» πρότεινα, έτσι για να σπάσει ο πάγος. Το δέχτηκε. 
Ήταν σα να γνωριζόμασταν από χρόνια, σα να διάβασε ότι κάτι έτρωγε το μέσα μου. Πιάσαμε κουβέντα –κουβέντα ψυχής– που κράτησε για ώρα. Άνοιξα την καρδιά μου, του ομολόγησα τις συννεφιές μου και… λόγο το λόγο μ’ έκανε να τον κοιτάζω στα μάτια. Κι όσο τον κοίταζα –ακούγοντας τις συμβουλές του– τόσο ένιωθα να μου φεύγει το γκρίζο της  συννεφιάς μου. Κι εγώ ο ανήμπορος, το νόμιζα αδύνατο.
Και να, τώρα κάθομαι κι ακούω έναν υπέροχο γέροντα που με τα λόγια του δεν κοιμίζει το μυαλό μα αναποδογυρίζει τα δεδομένα. Τι να τα κάνω όλα τ’ άλλα μπροστά σε μια τέτοια καθαρή σκέψη, σ’ ένα τόσο σωστό λόγο, σε μια τόσο  ανθρώπινη συνείδηση. Δεν έχω συναντήσει, πιστέψτε με, πιο ανοιχτό μυαλό. Είναι απ’ τους ανθρώπους που τους ακούς και πείθεσαι ότι έχουν δίκιο. Υπόσχεσαι την επόμενη φορά που θα σε πιάσουν τα μαύρα, τη δική τους φωνή θα ακούς και όχι την αγχωμένη τη δικιά σου. Έλα όμως που δεν την κρατάς την υπόσχεση όταν έρχεται η επόμενη φορά…
Νιώθω ένα τίποτα, αυτό νιώθω. Έπρεπε όμως να φύγω. Σηκώθηκα και του ’σφιξα το χέρι. Κρατώντας το, κοιτάζω ξανά και ξανά το γερασμένο, ήρεμο πρόσωπο και προσπαθώ να διαβάσω τις ρυτίδες του. Αυλάκια ζωής και γνώσης. Ξέρουν καλά τούτοι οι άνθρωποι να κάνουν το λίγο πολύ και να παίρνουν δύναμη απ’ το τίποτα. Αυτή η λάμψη στα μάτια τους, ο λόγος, η ανθρωπιά, οι συμβουλές που σου δίνουν, χέρι-χέρι με την σοφία και την γνώση, σε προκαλούν ν' αγγίξεις τις ρυτίδες τους κι όχι το χέρι, κάτι να μείνει στα ακροδάχτυλά σου.  
Φεύγοντας, γύρισα να τον ξανακοιτάζω, μπας και ατσαλωθώ… Ευλογημένοι λέω τέτοιοι άνθρωποι που δεν επέτρεψαν στο χρόνο να χαράξει ρυτίδες στην ψυχή τους. Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ευτυχώς!   

11 σχόλια:



  1. Καλησπέρα φίλε μου, Λογίζεται τυχερός όποιος βρει τέτοιους ανθρώπους, μετά από κάθε ομιλία μαζί του, ή κάθε συζήτηση αισθάνεσαι ότι ξαλαφρώνεις από κάτι που σε πίεζε που όμως δεν ξέρεις τι είναι, ή τη ήταν, (Ευλογημένοι λέω τέτοιοι άνθρωποι που δεν επέτρεψαν στο χρόνο να χαράξει ρυτίδες στην ψυχή τους.) Το πρόβλημα είναι ότι δεν αναζητάς να βρεις τέτοιους ανθρώπους κι αν τους βρεις διστάζεις...

    Σκέψεις που φέρνουν τα μαύρα σύννεφα αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από πίσω τους κρύβεται ο ήλιος η ελπίδα... είνια αυτή που κρύφτηκε στο κουτί της πανδώρας για να κάνει παρέα στον άνθρωπο, είναι γιατί την χρειαζόμαστε κι αυτή το ξέρει και δεν μας αφήνει μόνους ποτέ


    την Καληνύχτα φίλε
    με αγάπη
    Γάβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Γάβο, παρ’ όλη την γενικά κατάπτωση αρχών και αξιών που πλέον έχει σημαδέψει τη σημερινή κοινωνία μας, υπάρχουν –δίχως να το επιδιώκουν– άνθρωποι που τις κρατάνε μέσα τους και τις τιμούν αμυνόμενοι στις επιθέσεις που καθημερινά δεχόμαστε –πάντα σαν κοινωνία– πανταχόθεν.

      Μου αρέσει να τους κοντεύω κι αν δεν μου το επιτρέπουν, τους… κρυφακούω. Όλο και κάτι μαθαίνεις.

      Διαγραφή
  2. Όταν σταματούν οι ώρες εναγώνια ψάχνουμε
    τέτοιους ανθρώπους!!!

    Καλημέρα Στράτο μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Ελένη, όπως γράφω παραπάνω στο φίλο μου, εγώ τους ψάχνω γιατί πιστεύω πως πολλά θα έχω να μάθω από εκείνους.
      Με την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  3. Εύστοχος τίτλος και εμπνευσμένο κείμενο. Λατρεύω τους ανθρώπους που παρατηρούν, εκτιμούν και αναδεικνύουν άλλους ανθρώπους που τους έκαναν εντύπωση.
    Ενθουσιάζομαι όταν κάποιος τολμάει σήμερα να πει σ' έναν άγνωστο, αυθόρμητα και δίχως δεύτερη σκέψη "Θα πιείτε ένα ούζο μαζί μου;"
    Πόσοι άνθρωποι δεν συστήθηκαν ποτέ, από συστολές και οσφυοκαμψίες;
    Κι αν το είχαν τολμήσει, ίσως και να είχαν βρει το άλλο τους μισό...
    Στράτο, ήταν κι η δική σου παρουσία που "άνοιξε" αυτή την κουβέντα και καρποφόρησε η συνάντησή σας.
    Την καλησπέρα μου Στρατή κι ευχαριστούμε για το μήνυμα που πέρασες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μαρία μου, η ηλικία και οι χαραγμένες ρυτίδες στο πρόσωπο ήταν το έναυσμα να κοντέψω, ευτυχώς έχω καλή επίδοση σ’ αυτό και σχεδόν τους πετυχαίνω… Είναι φορείς ακατέργαστης σοφίας, ήθους και καλλιέργειας που δεν τους φαίνεται, ωστόσο την κατέχουν.

      Όμως, Μαρία, μιας και σου άρεσε ο τίτλος, ήταν οι «αχάρακτες» ρυτίδες της ψυχής του που μου έδωσαν διδαχές.
      Αν, τέλος, κατάφερα, όπως διαπιστώνεις να περάσω ένα μήνυμα αυτό με τιμά, παρ’ ότι το πρόσφερε εκείνος.

      Σ’ ευχαριστώ για όλα τα άλλα!

      Διαγραφή
  4. Ναι, αγαπητε, είναι πράγματι τέτοιοι άνθρωποι που τρυγυρίζουν ως παρουσίες ολόγυρά μας. Όπως πολύ σωστά λες γυρεύουν και αυτοί έναν δίαυλο επικοινωνίας στο ιδιο μήκος κύματος.
    Έτσι πιστεύω αξίζει πολύ να είμαστε δεκτικοί σε τέτοιες παρουσίες, να μπορούμε να τις ανιχνεύσουμε και να ανοίξουμε τις ανθρώπινες αγκαλιές μας μαζί τους.
    Πολλές καλησπέρες σε ένα θέμα που ξεχειλίζει από ανθρωπιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Γιάννη, είμαι πεπεισμένος πως υπάρχουν ολόγυρά μας τέτοιες παρουσίες. Υπάρχουν πολλοί και ανώνυμοι και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς για την Ελληνική κοινωνία, όπου συνήθως άλλα επιβραβεύονται…

      Με την ευκαιρία να πω κάτι που το καθιέρωσα σε καθημερινή βάση. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ύστερα από πολλά χρόνια ξενιτιάς, βρήκα, στην περιοχή που μένω (Παπάγου) τέτοιους ανθρώπους στη Λέσχη Αξιωματικών όπου πήγαινα για καφέ συνήθως, όχι για κάποιο άλλο λόγο παρά για να κρυφακούω τις ιστορίες τους.

      Διαγραφή
  5. Υπέροχο κείμενο, όχι για τις λέξεις του , αλλά για το νόημά του!
    Αρα άλλη φορά , ξέρεις που θα τον βρεις!
    Χρόνια πολλά, καλές γιορτές,χωρίς συννεφιές !Και όπως συμβαίνει συνήθως, σε αγνώστους ανοίγεται ο καθένας μας...πιο εύκολα θαρρώ!
    Να είσαι καλά!
    Σάμπως κι εμείς εδώ μέσα κάπως έτσι δεν ξεκινήσαμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Μακάρι κάθε λίγο να βρίσκουμε μπροστά μας στηρίγματα που να μας δίνουν δύναμη και κουράγιο στα δύσκολα.
    Κατά τα άλλα σ' ευχαριστώ!
    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα σου Στράτο μου !! Αργησα να διαβάσω τούτο το εξαιρετικό κείμενο αισιοδοξίας !! Το βρίσκω συναρπαστικό ότι πάνω στις ρυτίδες ενός ανθρώπου συσσωρεύεται η σοφία και η γνώση και δεν είναι ο κανόνας !!Σου εύχομαι ακόμα πιο πολλές συναντήσεις ανθρωπιάς !! Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!